Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Εκεί που "Πάντα Βρέχει"

Ο Κρικελλοπόταμος πηγάζει από το όρος Καλιακούδα (2101μ) και στην πορεία του ενώνεται με τον ποταμό Καρπενησιώτη στα Διπόταμα του Προυσσού συγκεντρώνοντας τα νερά της Ευρυτανίας σε ένα κεντρικό ποταμό, τον Τρικεριώτη.

Αρκετά διάσημο, το Πάντα Βρέχει είναι το στενότερο σημείο του Κρικελλοπόταμου ανάμεσα στα βουνά Καλιακούδα και Πλατανάκι και γι αυτό συχνά αναφέρεται και ως φαράγγι. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό μέρος μιας και τα νερά της Καλιακούδας βρίσκουν διέξοδο και χύνονται στο σημείο αυτό από μεγάλο ύψος σχηματίζοντας επιβλητικούς καταρράκτες. Οι φωτογραφίες από τον Κρικελλοπόταμο είναι κατά μήκος της εξόδου του φαραγγιού "Βαθύρεμα" μέχρι την έξοδο του φαραγγιού "Ροσκά". 















Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Εξόρμηση στον Ράδο ποταμό από την Φυσιολατρική Ομάδα Ερμιονίδας

Η φυσιολατρική ομάδα Ερμιονίδας πραγματοποίησε το περασμένο διήμερο (14-15/12/2013) την τελευταία της εξόρμηση για το 2013 στη Μονή Αυγού και τον Ράδο ποταμό. Το φωτογραφικό υλικό που μας χαρίζει απλόχερα η ομάδα του κ. Νάκου Δαμιανού, το ιστολόγιο της οποίας μπορεί κανείς να βρει εδώ, είναι το λιγότερο απολαυστικό. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν μερικές από τις εικόνες που αποθανάτισαν οι φίλοι μας στο πανέμορφο αυτό μέρος, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα.



















Ας ευχηθούμε στην ομάδα περισσότερες εξορμήσεις στη φύση και καλή συνέχεια στο σημαντικό έργο τους.


Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Βουνά: κλειδί για ένα Βιώσιμο Μέλλον


11 Δεκεμβρίου: Διεθνής Ημέρα Βουνών
11 December: International Mountain Day

Όταν ᾖρθα στόν κόσμο κ᾿ εἶδα
τὸν ἥλιο, εἶπα: Θὰ πρέπει κάτι
ν᾿ ἀφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Καὶ τὸ βρῆκα ἀρκετό. Ν᾿ ἀνεβῶ
στὴν κορφή σου, νὰ πετάξω
στὴ γῆς ἕνα λουλοῦδι.
[Νικηφόρος Βρεττάκος: "Ποιήματα για το ίδιο βουνό"]
                                                                                   
                                                                            
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 12% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στα βουνά. Φέτος, το 2013, το θέμα της «γιορτής» του ΟΗΕ για τη Διεθνή Ημέρα Βουνών είναι «Βουνά -  κλειδί για ένα Βιώσιμο Μέλλον».
Έντεκα χρόνια μετά την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας Βουνών από τον ΟΗΕ, η Ελλάδα «γιορτάζει» τα γεννητούρια με:
-Την καταστροφή του αρχέγονου δάσους στη Χαλκιδική από την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.»
-Την εντατικοποίηση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στη Γκιώνα, την Οίτη, στον Παρνασσό,
-Τις δασικές υπηρεσίες αποδυναμωμένες,
-Τις πυρκαγιές που θα μπορούσαν να αποφευχθούν,
-Τη λαθροϋλοτομία να παίρνει τεράστιες διαστάσεις,
-Τις βιομηχανικές ΑΠΕ να βεβηλώνουν το ελληνικό τοπίο και να δημιουργούν προβλήματα στον τουρισμό, στη βιοποικιλότητα κ.λ.π.,
-Τις ανοικτές χωματερές στα περιαστικά δάση, ακόμα και στο δρυοδάσος της Φολόης.
-Την Περιβαλλοντική νομοθεσία να δέχεται μεγάλες επιθέσεις για να ευθυγραμμιστεί με τις πολιτικές του μνημονίου αλλά και για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.
Εκτός από τα ανωτέρω προβλήματα, καταγράφουμε την ανεξέλεγκτη και διαρκώς  αυξανόμενη κυκλοφορία μηχανών τύπου «εντούρο» και άλλων μηχανοκίνητων μέσων (τζιπ 4χ4, «γουρούνες» κ.λπ) στα βουνά, ακόμα και σε δύσβατες και παρθένες περιοχές, με αποτέλεσμα να δημιουργούν ηχορύπανση και να αναστατώνουν το οικοσύστημα, να καταστρέφουν το ανάγλυφο του εδάφους και κατά συνέπεια τη χλωρίδα που σε πολλές περιπτώσεις είναι σπάνια και απειλούμενη.

Στη χώρα μας το 70% του εδάφους της είναι ορεινό, με πλούσια πανίδα και χλωρίδα, με ιστορία και αγώνες, με εξαιρετική θέα και πολύχρωμα τοπία. Ωστόσο τα χιλιάδες ορεινά χωριά που «φιλοξενούνται» ερημώνονται από τους κατοίκους τους. Οι κυβερνήσεις ακολουθώντας την πολιτική των μεγάλων τουριστικών γραφείων και των κατασκευαστικών εταιρειών έχουν επιλέξει  ένα λαθεμένο τρόπο «ανάπτυξης» των ορεινών περιοχών, τύπου «Αράχωβας, Καϊματσαλάν» (Χειμωνιάτικης Μυκόνου)  που δεν οδηγεί πουθενά.

Οι ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ/ Friends of Nature (Greece) εκτιμούν ότι χρειαζόμαστε μια μακροχρόνια πολιτική για τα βουνά και τους κατοίκους των. Μια πολιτική που να βασίζεται στην ολιστική ανάπτυξη, δηλαδή  στον εναλλακτικό ορεινό τουρισμό, στην ανάδειξη των οικοσυστημάτων, στην  αγροτική παραγωγή (όπου είναι δυνατόν), στην προβολή της ιστορίας, στη νόμιμη υλοτομία και στην οικολογική διαχείριση των δασών, στα ντόπια προϊόντα, έτσι ώστε  να συγκρατήσει τους υπάρχοντες πληθυσμούς στα ορεινά χωριά και  να δημιουργήσει κίνητρα για να ζήσουν νέοι κάτοικοι.
  
Στην Ελλάδα ας εργαστούμε για να προστατεύσουμε και να αναδείξουμε τα βουνά μας, τη φυσική και την πολιτιστική κληρονομιά, να διατηρήσουμε τους κατοίκους των ορεινών χωριών και να προσελκύσουμε νέους. Τα βουνά  διαχρονικά προστάτευσαν την Ελλάδα από τους εχθρούς, την πείνα και τις καταστροφές. Ας τα σεβαστούμε και ας ζήσουμε σε αυτά τα με «λογισμό και όνειρο». Οι ΦτΦ τίμησαν φέτος τα 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στο Βουνό των Θεών, το μυθικό Όλυμπο, με δημοσιεύσεις, ειδήσεις και με την έκδοση σε δύο γλώσσες Μικρού Ταξιδιωτικού Οδηγού. Το 2014 θα εκδώσουμε Ταξιδιωτικούς Οδηγούς που θα προβάλλουν και  άλλα βουνά της χώρας μας. Η Διεθνής Ημέρα των Βουνών είναι μια ευκαιρία για να ευαισθητοποιηθούμε σχετικά με τη σημασία των βουνών για την ζωή, για να υπογραμμισθούν οι ευκαιρίες και οι περιορισμοί της ανάπτυξης των ορεινών περιοχών και να δημιουργηθούν συνεργασίες που θα φέρουν θετικές αλλαγές στα όρη και στα υψίπεδα σε όλο τον κόσμο.

Τα Βουνά είναι ζωτικής σημασίας για τη ζωή. Είτε ζούμε κοντά στη θάλασσα ή στα υψηλότερα υψόμετρα, είμαστε συνδεδεμένοι με τα βουνά και επηρεαζόμαστε περισσότερο από ότι μπορούμε να φανταστούμε. Τα Βουνά παρέχουν το περισσότερο πόσιμο νερό παγκοσμίως, φιλοξενούν μια πλούσια ποικιλία φυτών και ζώων και αποτελούν το σπίτι για τον ένα στους δέκα ανθρώπους παγκοσμίως. Ωστόσο, κάθε μέρα, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, η εκμετάλλευση ορυχείων, οι ένοπλες συγκρούσεις, η φτώχεια και η πείνα απειλούν τον ιστό της ζωής στα βουνά.

Φέτος, το θέμα για της Παγκόσμιας Ημέρας Βουνών θα είναι «Τα Βουνά - κλειδί για ένα Βιώσιμο Μέλλον». Θα δοθεί έμφαση στην ζωτική σημασία των βουνών για τη βιώσιμη οικονομική μεγέθυνση που θα εξαλείψει τη φτώχεια, και θα επιστήσει την προσοχή στα εν γένει βιώσιμα και χαμηλά σε εκπομπές ρύπων μοντέλα παραγωγής. Πιστεύουμε ότι το θέμα αυτό θα βοηθήσει στην αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με τις νέες ευκαιρίες και τα οφέλη που μπορεί να έχουν οι ορεινές και πεδινές κοινότητες, χωρίς να υποβαθμίζονται τα ορεινά κοινωνικο-οικοσυστήματα. Ειδικότερα, στο πλαίσιο της συνέχειας του Ρίο +20 και την εν εξελίξει διαδικασία σχετικά με τους στόχους της αειφόρου ανάπτυξης, θα θέλαμε να συνεχίσουμε υπογραμμίζοντας πως τα αγαθά και υπηρεσίες που προέρχονται από ορεινές περιοχές είναι απαραίτητα για την αειφόρο ανάπτυξη .


Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Ένα ποίημα για τον Ύλα

Για τις Ναϊάδες υπάρχουν πολλοί μύθοι που αφορούν στις ερωτικές τους περιπτύξεις. Κατά τη μυθολογία, ένας από τους συντρόφους του Ηρακλή, ο Ύλας, πλησίασε σε μια πηγή για να γεμίσει την υδρία του. Εκεί συνήθιζαν να μαζεύονται οι Νύμφες και να τραγουδούν ύμνους στη θεά Άρτεμη ολονυχτίς. Ο Ύλας είχε φτάσει ακριβώς την ώρα που οι Νύμφες άρχισαν να συγκεντρώνονται και μια απ' αυτές, η Εφυδάτια, που κατοικούσε μέσα στην πηγή, σήκωσε το κεφάλι της και τον αντίκρισε. Θαμπωμένη από τη θεϊκή του ομορφιά και τον ερωτεύτηκε. Εκείνος, σκυμμένος είχε βουτήξει την υδρία του μέσα στο νερό, χωρίς να υποπτεύεται πως κάποιος τον παρακολουθεί με προσοχή. Η Νύμφη θέλησε ν' αρπάξει την ευκαιρία και να τον φιλήσει· τον αγκάλιασε από το λαιμό και τον τράβηξε μαζί της στο βυθό. Οι σύντροφοί του έψαξαν να τον βρουν, μα δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να εξηγήσουν την εξαφάνισή του.

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό κάτι πολύ μικρό και ανώριμο, για τον Ύλα και την Εφυδάτια, για μένα και για εκείνην...

Πάρε με

Ορμητικά στο σώμα μου τα χάδια σου αφρίζουν
και το γαλάζιο το βαθύ, γλυκό στα χείλη αφήνει
να αντισταθώ πια δε βαστώ, είναι πολλή η σαγήνη
της μουσικής που οι νύμφες σου μου σιγοψιθυρίζουν
~ ~ ~
Στην παγωμένη σάρκα σου σταγόνα το κορμί μου
κι η Ναϊάδα σου λευκή στο βάθος ξεπροβάλλει
στο στόμα σαν με φίλησε άχνη δε βγάζω άλλη
απ΄ το λαιμό με αγκάλιασε και έκλεψε τη ζωή μου
~ ~ ~
Νήμα μακρύ απ’ το γνέσιμο το δρόμο φανερώνει
για τον βυθό τον άθολο που έχει πάντα μέρα
μας βλέπει ο αρκαδογέννητος και πιάνει τη φλογέρα
και η λησμονιά που μου' ταξες ανείπωτα ζυγώνει


Κωνσταντίνος Κουτσοδόντης

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Όχι στο ξεπούλημα του 15% της ελληνικής γης

To Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) προωθεί νομοσχέδιο που αφαιρεί την προστασία από εκατομμύρια στρέμματα οικολογικά πολύτιμης γης. Τεράστιες εκτάσεις που καλύπτουν περίπου το 15% της ελληνικής επικράτειας και τώρα φιλοξενούν μεσογειακή δασική βλάστηση και σχηματίζουν μοναδικά τοπία, ουσιαστικά χαρίζονται για να χτιστούν.
Με αυτό το σχέδιο νόμου που υπογράφει ο Αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος Σταύρος Καλαφάτης:
  • ανάβει το φιτίλι στα χέρια των επίδοξων εμπρηστών, καθώς οι εκτάσεις αυτές δεν θα μπορούν πλέον να κηρυχθούν αναδασωτέες μετά από πυρκαγιά.
  • προετοιμάζεται το έδαφος για το ξεπούλημα εκτάσεων «φιλέτων» στα νησιά της χώρας μας και σε παραθαλάσσιες περιοχές.
  • ανοίγει ο δρόμος για σοβαρές και μεγάλης κλίμακας επεμβάσεις, ακόμα και στα δάση και τις δασικές εκτάσεις που το νομοσχέδιο ισχυρίζεται ότι προστατεύει.
Ζητάμε από την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ να αποσύρει άμεσα το σχέδιο νόμου «Δασικά οικοσυστήματα: Ορισμοί, μέτρα προστασίας, ανάπτυξης και διαχείρισης», το οποίο μόνο ως δασοκτόνο μπορεί να χαρακτηριστεί.
Η προστασία των δασών μας δεν στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη. Η καταστροφή τους όμως υποσκάπτει κάθε ελπίδα για μια ζωντανή πραγματική οικονομία.
ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΕΔΩ:

Πηγή: www.wwf.gr

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Άγρια ζωή στην Ελλάδα: Ο Λύγκας





          Ήταν Νοέμβριος του 2008, στο Εθνικό Πάρκο Βόρειας Πίνδου. Σε έναν απομονωμένο δασικό δρόμο δύο ερευνητές, ο βιολόγος-ζωολόγος δρ Γιώργος Μερτζάνης και ο συνεργάτης του βιολόγος κ. Χαρίλαος Πυλίδης, απορροφημένοι με την εργασία τους, κατέγραφαν για λογαριασμό του Φορέα Διαχείρισης την πανίδα του Πάρκου. Ξαφνικά αντιλαμβάνονται μια σκιά, σαν «φάντασμα», να πετάγεται μπροστά τους. «Το είδαμε φευγαλέα να περνά μπροστά από τα μάτια μας, για κλάσματα του δευτερολέπτου, και να χάνεται στο πυκνό δάσος. Από την κίνηση του ζώου, την ταχύτητά του και το περίγραμμα του σώματός του πιστεύω ότι ήταν λύγκας» λέει ο επιστημονικός υπεύθυνος της περιβαλλοντικής οργάνωσης «Καλλιστώ» κ. Μερτζάνης, ο οποίος μελετά τη βιολογία των μεγάλων σαρκοφάγων θηλαστικών της χώρας μας. Τα τελευταία χρόνια ελάχιστοι έχουν δει λύγκα στην Ελλάδα. Ή νομίζουν ότι είδαν. Αλλά ακόμη και όταν ο πληθυσμός του είδους ευημερούσε στην περιοχή μας, ήταν σπάνιο να τον συναντήσει κανείς διότι κινείται συνήθως νύχτα, σε πυκνά δάση και αθόρυβα ως αιλουροειδές. Τελικά υπάρχει ακόμη λύγκας στην Ελλάδα ή μήπως δεν έχει απομείνει παρά μόνο το... φάντασμά του;
          Τις δύο τελευταίες δεκαετίες δύο προγράμματα για τον λύγκα στον ελληνικό χώρο - ένα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1991 και ένα από την περιβαλλοντική οργάνωση «Αρκτούρος» το 2003- προσπάθησαν να ακολουθήσουν τα ίχνη του και να ρίξουν λίγο φως στην άγνωστη ζωή του. Ένας από τους ερευνητές που συμμετείχε και στα δύο ερευνητικά προγράμματα, ο ζωολόγος κ. Θεόδωρος Κομηνός, συνέχισε από προσωπικό ενδιαφέρον να συγκεντρώνει ως σήμερα στοιχεία για τον λύγκα στην Ελλάδα. Τα τελευταία 16 χρόνια προσπαθεί να συγκεντρώσει πληροφορίες από μαρτυρίες (πήρε περισσότερες από 1.000 συνεντεύξεις) και παρατηρήσεις κυρίως από τη Βόρεια Πίνδο και τα βουνά της Κεντρικής Μακεδονίας. 

«Οι πιο αξιόπιστες μαρτυρίες καταγράφηκαν στην περιοχή της Βόρειας Πίνδου. Μάλιστα η επιβεβαιωμένη παρουσία ενός θηλυκού λύγκα με μικρό στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 μας αφήνει πολλές ελπίδες για τη μελλοντική παρουσία του είδους εκεί» αναφέρει ο κ. Κομηνός. Οι πιο πρόσφατες μαρτυρίες, των τελευταίων 4- 5 ετών, κυρίως αφορούν οπτική παρατήρηση λύγκα. Ωστόσο τον Δεκέμβριο του 2007 φωτογραφήθηκαν ίχνη, πιθανότατα λύγκα, σε χιόνι. Ο κ. Ουρς Μπράιτενμοσερ, από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης, μελετητής του ευρωπαϊκού λύγκα, θεωρεί, βασισμένος στις φωτογραφίες που του εστάλησαν, ότι πιθανότατα είναι ίχνη λύγκα. Ο ελβετός επιστήμονας μιλώντας στο «Βήμα» τονίζει ότι στη χώρα μας «δεν υπάρχει αναπαραγωγικός πληθυσμός αν και μπορεί, μία στο τόσο, λύγκες να μεταναστεύουν στην Ελλάδα από τις δύο γειτονικές χώρες (Αλβανία και πΓΔΜ)».


Οι νέες μαρτυρίες
          Από τις πιο σημαντικές πρόσφατες μαρτυρίες, σύμφωνα με τον κ. Κομηνό, είναι εκείνες που αναφέρονται στην περιοχή του Γράμμου και του Βοΐου. Εκεί το 2001 είχαν καταγραφεί ίχνη σε χιόνι και τον Ιούλιο του 2004 φυσιοδίφες είχαν παρατηρήσει δύο λύγκες (πιθανότατα μητέρα με το μικρό της). Επιβεβαιωμένη παρουσία του ζώου στην Ελλάδα καταγράφηκε το 1975 όταν σκότωσαν έναν λύγκα στην κοιλάδα του Αώου. Επίσης, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 υπήρχαν ενδείξεις για ζημιές σε οικόσιτα ζώα από λύγκα. « Οι πληγές και τα τραύματα στα σκοτωμένα ζώα δεν προέρχονταν ούτε από αρκούδα ούτε από λύκο. Το κάθε ζώο αφήνει ξεχωριστά σημάδια. Η αρκούδα συνήθως τα σκοτώνει με χτύπημα και διακρίνονται στα θηράματά της αποτυπώματα από τα νύχια της.Ο λύκος τα πνίγει και ο λύγκας τα συλλαμβάνει από τον λαιμό ή το μουσούδι και αφήνει μικρά σε έκταση, πιο εστιασμένα, ίχνη» υπογραμμίζει ο κ. Μερτζάνης. Η κατάσταση του λύγκα στην Ελλάδα αποτελεί για δεκαετίες τώρα ένα τεράστιο ερωτηματικό καθώς παρ΄ όλες τις κατά καιρούς μαρτυρίες παρουσίας κάποιου ζώου σε διάφορες περιοχές της κεντρικής και της βόρειας ορεινής Ελλάδας «κανένας ερευνητής ως σήμερα δεν έχει καταφέρει να δώσει τεκμηριωμένη απάντηση για το αν έχουμε να κάνουμε με ζώα τα οποία αποτελούν μέρος ενός μόνιμου πληθυσμού στην Ελλάδα ή είναι λύγκες από γειτονικούς πληθυσμούς που βρίσκονται σε φάση διασποράς», όπως επισημαίνει ο κ. Κομηνός. Σύμφωνα με το «Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας» του WWF Ελλάς «το μόνο που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι η παρουσία μεμονωμένων ατόμων λύγκα στην ελληνική επικράτεια μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη τα τελευταία 20 χρόνια, όμως οι ενδείξεις που υπάρχουν δεν είναι αρκετές για να βεβαιώσουν την παρουσία μόνιμου αναπαραγωγικού πληθυσμού στην ελληνική επικράτεια». Γι΄ αυτό και το είδος χαρακτηρίζεται ως «κρισίμως κινδυνεύον».



Ο ακριβοθώρητος της Ιβηρικής
       «Φαντομάς» για την Ισπανία και την Πορτογαλία είναι ο ιβηρικός λύγκας ( Lynx pardinus ). Θεωρείται το πιο απειλούμενο προς εξαφάνιση είδος της οικογένειας των αιλουροειδών αλλά και το πιο σπάνιο θηλαστικό της Ευρώπης. Η κατανομή του περιορίζεται στην Κεντρική και τη Νότια Ισπανία και σε ένα πολύ μικρό μέρος της Ανατολικής Πορτογαλίας, στα σύνορα με την Ισπανία.
          Αλλά και στα Βαλκάνια «αγνοείται» η τύχη του. Ο λύγκας των Νοτίων Βαλκανίων αποτελεί ξεχωριστό υποείδος (Lynx lynx martinoi) από τα «ξαδέρφια» του στη Βόρεια Ευρώπη. Περίπου 100 ζώα ακόμη επιβιώνουν σε ορισμένες περιοχές του Μαυροβουνίου, του Κοσόβου, της Αλβανίας και της πΓΔΜ. Στη Σλοβενία, τη δεκαετία του ΄70 έγινε επανεισαγωγή του είδους με ζώα από την Τσεχοσλοβακία. Στη Βορειοανατολική Σερβία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια παρατηρούνται λύγκες οι οποίοι περνούν από τα ρουμανικά Καρπάθια όταν παγώνει ο Δούναβης και εξαπλώνονται προς τα νότια, αλλά και προς τη Δυτική Βουλγαρία. «Η πιο κοντινή περιοχή στα ελληνικά σύνορα, όπου υπάρχουν πληροφορίες για την ύπαρξη ενός μικρού πληθυσμού λύγκα, είναι η συνοριακή γραμμή της Αλβανίας με την πΓΔΜ» αναφέρει ο κ. Κομηνός.


Τον περιμένουμε στη Ροδόπη

          Έρευνες που διεξάγονται τα τελευταία χρόνια στην Αλβανία, στα Σκόπια και στη Βουλγαρία έδειξαν παρουσία λύγκα πολύ κοντά στα ελληνικά σύνορα. Επίσης το 2008 φωτογραφήθηκαν λύγκες στο βουνό Ρirin της Βουλγαρίας, το οποίο βρίσκεται βορειοδυτικά της Ροδόπης. Όπως λέει ο κ. Κομηνός, «δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια να δούμε λύγκες και στην ελληνική πλευρά της Ροδόπης που αποτελεί το πιο ιδανικό μέρος στον ελληνικό χώρο για τον λύγκα». Πάντως, σύμφωνα με τον κ. Μπράιτενμοσερ, το υποείδος λύγκα που εντοπίζεται στα Νοτιοδυτικά Βαλκάνια βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης.
          Οι αιτίες της εξαφάνισης του λύγκα από την Ελλάδα πρέπει να αναζητηθούν στην καταστροφή των δασών (κυρίως δρυός) για τη δημιουργία βοσκοτόπων και στην ανάπτυξη της υλοτομίας τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Επίσης η διάνοιξη πολλών χιλιομέτρων δασικών δρόμων στους ορεινούς όγκους έδωσε τη δυνατότητα σε ντόπιους και ξένους κυνηγούς να τους προσεγγίσουν και να αφανίσουν τα είδη με τα οποία τρεφόταν ο λύγκας όπως το ζαρκάδι, το κόκκινο ελάφι, το αγριόγιδο αλλά και μικρότερα ζώα όπως ο λαγός.






Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Ποτάμια της Πελοποννήσου: Λούσιος

H οργιώδης βλάστηση σε αυτήν την χαραγματιά της Πελοποννήσου, τα πέτρινα γεφύρια, τα πανέμορφα γλυπτά που σχηματίζουν οι βράχοι, τα εντυπωσιακά περάσματα και τα πεντακάθαρα νερά συνθέτουν μια από τις πιο αξιόλογες βιοκοινότητες της χώρας μας. Ο λόγος για τον Λούσιο, ποταμό της Πελοποννήσου και παραπόταμο του Αλφειού, με μήκος περίπου 23 χιλιομέτρων. Σύμφωνα με την παράδοση, ονομάστηκε έτσι διότι στα νερά του λούστηκε ο νεογέννητος Δίας από τις νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα. Οι πηγές του βρίσκονται κοντά στο χωριό Καλονέρι. Ο Λούσιος, αφού περάσει δυτικά της Δημητσάνας, διασχίζει ένα εντυπωσιακό φαράγγι μήκους 15 χιλιομέτρων, προτού καταλήξει στον Αλφειό, κοντά στην Καρύταινα. Από τη δυτική πλευρά του φαραγγιού περνάει το εθνικό μονοπάτι 32 (παρακλάδι του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε4 GR), το οποίο ξεκινάει από τη Βυτίνα και καταλήγει στο Γύθειο. Ο Λούσιος προσφέρεται για εναλλακτικό τουρισμό (πεζοπορία, κανόε-καγιάκ και ράφτινγκ).