Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Ένα ποίημα για τον Ύλα

Για τις Ναϊάδες υπάρχουν πολλοί μύθοι που αφορούν στις ερωτικές τους περιπτύξεις. Κατά τη μυθολογία, ένας από τους συντρόφους του Ηρακλή, ο Ύλας, πλησίασε σε μια πηγή για να γεμίσει την υδρία του. Εκεί συνήθιζαν να μαζεύονται οι Νύμφες και να τραγουδούν ύμνους στη θεά Άρτεμη ολονυχτίς. Ο Ύλας είχε φτάσει ακριβώς την ώρα που οι Νύμφες άρχισαν να συγκεντρώνονται και μια απ' αυτές, η Εφυδάτια, που κατοικούσε μέσα στην πηγή, σήκωσε το κεφάλι της και τον αντίκρισε. Θαμπωμένη από τη θεϊκή του ομορφιά και τον ερωτεύτηκε. Εκείνος, σκυμμένος είχε βουτήξει την υδρία του μέσα στο νερό, χωρίς να υποπτεύεται πως κάποιος τον παρακολουθεί με προσοχή. Η Νύμφη θέλησε ν' αρπάξει την ευκαιρία και να τον φιλήσει· τον αγκάλιασε από το λαιμό και τον τράβηξε μαζί της στο βυθό. Οι σύντροφοί του έψαξαν να τον βρουν, μα δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να εξηγήσουν την εξαφάνισή του.

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό κάτι πολύ μικρό και ανώριμο, για τον Ύλα και την Εφυδάτια, για μένα και για εκείνην...

Πάρε με

Ορμητικά στο σώμα μου τα χάδια σου αφρίζουν
και το γαλάζιο το βαθύ, γλυκό στα χείλη αφήνει
να αντισταθώ πια δε βαστώ, είναι πολλή η σαγήνη
της μουσικής που οι νύμφες σου μου σιγοψιθυρίζουν
~ ~ ~
Στην παγωμένη σάρκα σου σταγόνα το κορμί μου
κι η Ναϊάδα σου λευκή στο βάθος ξεπροβάλλει
στο στόμα σαν με φίλησε άχνη δε βγάζω άλλη
απ΄ το λαιμό με αγκάλιασε και έκλεψε τη ζωή μου
~ ~ ~
Νήμα μακρύ απ’ το γνέσιμο το δρόμο φανερώνει
για τον βυθό τον άθολο που έχει πάντα μέρα
μας βλέπει ο αρκαδογέννητος και πιάνει τη φλογέρα
και η λησμονιά που μου' ταξες ανείπωτα ζυγώνει


Κωνσταντίνος Κουτσοδόντης