Νερό και Άβαντες

 Σε προηγούμενη δημοσίευση έγινε αναφορά σε ένα προελληνικό φύλο «Αριοευρωπαϊκού» υποστρώματος, τους πρωτο-Αχαιούς. Η ετυμολογική ερμηνεία που παρουσιάστηκε αποδίδεται στην επικρατέστερη θεωρία που ανάγει το όνομα τους στην αριοευρωπαϊκή ρίζα akw-, δηλαδή νερό. Αυτός λοιπόν ο λαός όπως και πολλοί άλλοι τόσο του «Μεσογειακού» (Τάφιοι, Τελχίνες, Τηλεβόες, Λέλεγες, Τυρρηνοί, Έκτηνες, Κυλικράνες, Μινωΐτες κ.α.) όσο και του «Αριοευρωπαϊκού» υποστρώματος, (Πελασγοί, Αίμονες, Άονες, Δρύοπες, Καύκωνες, Πρωτο-Aχαιοί, Τέμμικες,Ύαντες κ.α.) στην διάρκεια των αιώνων θα αφομοιωθεί από τους νεοφερμένους Πρωτοέλληνες οι οποίοι μιλούσαν μία αρχική μορφή της Ελληνικής γλώσσας και έτσι θα προκύψουν τα γνωστά Ελληνικά φύλα των Ιστορικών χρόνων, δηλαδή οι Αιολείς, οι Ίωνες οι Δωριείς καθώς και οι αντίστοιχες διάλεκτοι (Αιολική, Αρκαδική, Ιωνική, Δυτικές διάλεκτοι).

Οι Άβαντες είναι ένας πανάρχαιος λαός ο οποίος κατερχόμενος  νοτιότερα μετοίκησε αρχικά στην Φωκίδα και μετέπειτα στην Εύβοια και αναφέρεται μεταξύ άλλων από τον Όμηρο, τον Παυσανία και τον Στράβωνα. Ετυμολογικά το επίθετο «άβας» σημαίνει «αυτός που δεν φεύγει», αυτός δηλαδή που δεν αποχωρεί ή δεν υποχωρεί. Νεώτερη επιστημονική έρευνα που συνδυάζει αρχαίες παραδόσεις με τα πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα, απέδειξε πως οι Άβαντες ήταν ένα ελληνόφωνο φύλο, που μαζί με τους Δαναούς αποτέλεσαν τα πρώτα που εμφανίσθηκαν στον Ελλαδικό χώρο και για το λόγο αυτό τα δύο αυτά φύλα χαρακτηρίζονται ως Πρωτοέλληνες και οι οποίοι φαίνεται να έφθασαν στην Αργολίδα την ίδια περίπου εποχή (2100 π.Χ.). Ο Ακαδημαϊκός Μιχ. Σακελλαρίου στο έργο του Ιστορία Ελληνικού Έθνους - τομ. Α΄ σελ. 362-364 παρέχει την πλέον πειστική ερμηνεία για την προέλευση και την εμφάνιση των Αβάντων. Συγκεκριμένα αναφέρει τα εξής:

 «…Το όνομα των Αβάντων είναι ινδοευρωπαϊκό τόσο στη μορφή (με επίθημα – ντ -) όσο και στο θέμα. Με το όνομα Άβας μας είναι γνωστοί δύο ποταμοί, ο ένας νότια από τον Καύκασο, ο άλλος στην Ιταλία. Άρα σ’ αυτό το όνομα περιέχεται το ινδοευρωπαϊκό θέμα ab- «νερό, ποτάμι». Από την άλλη πλευρά, τα τοπωνύμια Αρέθουσα και Κάναθος, στην Εύβοια και σ’ άλλα μέρη της Ελλάδος όπου κατοίκησαν Άβαντες, παρουσιάζουν θ στη θέση του ινδοευρωπαϊκού dh, σύμφωνα με ελληνικό φωνητικό νόμο, ενώ η θρακική και άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες έχουν στην ίδια θέση δ. Άρα η «Ιλιάς» μας δίνει μια πραγματική και αληθινή μαρτυρία για την εθνική θέση των Αβάντων και επομένως ο Αριστοτέλης (και ο Αρριανός σημ. ΔΕΕ), έσφαλαν που τους θεωρούσαν Θράκες, παρασυρμένοι, φαίνεται, από το γεγονός ότι η πόλη Άβα, όπως και άλλες θέσεις της Φωκίδος, κατοικήθηκαν πραγματικά από Θράκες που επέδραμαν στην Ελλάδα στο τέλος της Μυκηναϊκής Εποχής (σημ. ΔΕΕ: γύρω στο 1200 π.Χ.). Έξω από την Εύβοια, Άβαντες εντοπίζονται σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδος: στο Άργος, στη Σικυώνα, στη Φωκίδα, στην Ήπειρο. Επίσης στη νοτιοδυτική Ιλλυρία αναφέρονται Άβαντες και Άμαντες (η εναλλαγή του μ και β είναι συνηθισμένο φαινόμενο, τόσο στην ελληνική όσο και σε άλλες γλώσσες). Μπορεί λοιπόν να υποθέσει κάποιος ότι οι Άβαντες συμπίπτουν με Δαναούς στο Άργος και στη Φωκίδα. Γι’ αυτό το λόγο και επειδή το όνομα Άβας απαντά στον Καύκασο ως υδρωνύμιο, δηλ. σε λειτουργία που είναι σύμφωνη με τη σημασία της ρίζας ab- μπορεί να διατυπωθεί η υπόθεση ότι οι Άβαντες έφθασαν στην Ελλάδα με τα ίδια κύματα που έφεραν τους Δαναούς. Τα τμήματα των Αβάντων που βρίσκουμε στην νοτιοδυτική Ιλλυρία και στην Ήπειρο, ακολούθησαν άλλο δρόμο μαζί με τον κύριο κορμό των Ελλήνων…».

Πηγή: Μιχ. Σακελλάριος - Ιστορία Ελληνικού Έθνους, τομ. Α΄